Voor de verhuizing naar Acquoy.

Sinds enige tijd zit ik in mijn huiskamer ergens anders. Dat kwam toen mijn huis in de verkoop kwam en mijn oudste dochter de kamer aantrekkelijk wilde maken voor de foto's op Funda. Ze verplaatste wat lampen, verborg een hoop spullen die al jaren op dezelfde plek hadden gestaan, zoals bijvoorbeeld een grote zinken vaas die ik gebruikte als prullenbak en die achter mijn stoel stond wat erg handig was voor mij, maar niet voor de fotosessie. Ook veel meubilair kreeg een andere plek zoals mijn hoge stoel. Die kreeg een plek voor het raam in plaats van voor de gaskachel. Dat bleek een vondst. Het was daar op die stoel wel wat kouder dan bij de kachel maar ik had een mooi uitzicht over de straat gekregen en voor het eerst in al de jaren dat ik in dit huis woon werd ik deelgenoot van het gebeuren op de straat voor mijn huis, niet dat ik daar geen weet van had, maar nu kon ik, zolang ik in de stoel zat, getuige zijn van het gebeuren voor mijn huis.

Er komen fietsers langs en er rijden auto's. Sommige auto's rijden veel te hard en daar mopper ik over. Om 8 uur komen kinderen op weg naar school en die fietsen om 16 uur weer naar huis. Ze rijden vaak met z'n drieën naast elkaar. Buren zetten hun containers buiten en stadsschoonmakers legen die in een grote vuilniswagen. Tegenover mijn huis is een grote boerderij die geen boerderij meer is. Er woont een huisvader die de kost verdient met drop. Hij heeft een hele grote marktwagen waar hij drop verkoopt en op donderdag, wanneer plastic wordt opgehaald , ligt een hele berg plastic op de mannen te wachten die het in de grote wagen gooien om weg te brengen naar het afvalstation.

Er lopen ook geregeld mensen langs en die vertonen soms grappig gedrag. Sommigen lopen rechtop, met een rugzak voor zich kijkend, met gezwinde pas naar hun doel, anderen lopen al binnenkijkend bij de huizen, weer anderen komen hun hond uitlaten, er lopen er met z'n tweeën voorbij, al dan niet druk pratend, soms komt er een hele sliert kinderen voorbij op weg naar ergens begeleid door twee leerkrachten of er komt een colonne bejaarden in een rolstoel, stevig ingepakt tegen de kou, voortgeduwd door vermoeide verzorgsters op weg naar hun verzorgingshuis in het kader van ‘een frisse neus halen’.

En ik zit in mijn stoel en aanschouw dit alles. Nu is mij wat opgevallen van de voorbijgangers. Sommigen kijken openlijk en nieuwsgierig naar binnen, anderen kijken besmuikt. Ik groet de mensen vaak door mijn hand op te steken en te glimlachen. De reactie van de nieuwsgierige kijkers is vaak een knik of een groet terug, de besmuikten schrikken als ze mij zien zitten en voelen zich kennelijk betrapt op iets wat niet mag. Er zijn er die blozen wanneer ik groet en anderen doen of ze mij niet gezien hebben. Ik heb de meeste lol om deze laatste groep. Freud zei het al: “De mensen zijn niet bang voor de daad, maar voor de ontdekking van de daad” zoals bijvoorbeeld door het rode licht lopen doe je niet wanneer een politieagent je ziet.

Soms gebeurt iets onverwachts. Een oudere man die ik al een keer had zien langslopen en tot de betrapten hoorde, kwam aan mijn voordeur met plantje in zijn hand, belde aan en zei:

“Ik zie plantjes voor uw raam en ik dacht dat u dit plantje wel leuk zou vinden” en hij overhandigde mij een plantje dat bij nader onderzoek een Euphorbia bleek te zijn. Ik bedankte hem en zette het plantje voor mijn raam.

Ik leerde over de Euphorbia op het internet: Over het algemeen zijn alle planten van de Euphorbia-familie giftig. De sappen van deze giftige kamerplanten worden in de medische industrie ook verwerkt in producten zoals braakmiddelen en purgeermiddelen.

Zou die man dat geweten hebben, vroeg ik mij af. Het leek zo'n aardige man. Misschien wilde hij wraak nemen omdat ik gezien had dat hij een beetje naar binnen gluurde.

Ik denk dat ik het plantje maar weggooi, want ik hoef niet gepurgeerd te worden, ook al is die man nog zo aardig en merken zal hij het weggooien niet want ik ga toch binnenkort verhuizen naar Acquoy in Gelderland.

Reacties: hermanuszweye@gmail.com