Vervolg twee witte knoopjes.

Gisteren vertelde ik dat ik twee witte knoopjes nodig had voor een zwart overhemd, dat in het dorp Acquoy geen enkele winkel is en dat ik naar de stad Leerdam ging waar in de hele stad geen witte knoopjes te krijgen zijn.

Het verhaal plaatste ik op facebook en daar werd op gereageerd. Mijn ex-genote reageerde nogal spijtig dat er in Leerdam geen fournituren winkel meer is en zij raadde aan op de donderdagse weekmarkt te proberen twee witte knoopjes te kopen, een vriend reageerde dat in zijn jonge jaren in Zaltbommel een mevrouw Willie Mooning woonde die een fournituren winkel had en die mij zeker geholpen had. Hij eindigde zijn reactie met “God hebbe haar ziel” want ze was overleden. Als reactie vond ik het heel leuk zo'n reactie uit Spanje te krijgen, want daar woont hij en runt daar samen met zijn vrouw een naturisten vakantie resort, maar aan witte knoopjes kon hij mij ook niet helpen. Een ander die reageerde wilde met mij een kop koffie gaan drinken en toen kwam er een reactie die mij enorm aansprak en mij aan witte knoopjes kon helpen. Deze reactie was even eenvoudig als subliem. Deze reactie was van iemand die ik nog nooit ontmoet had, via facebook leerde kennen toen ik na mijn beroerte in 2013 niet langer voor mijn hond kon zorgen. Zij hielp mij om een goede opvang voor de hond te regelen. Zij reageerde met: “Ga naar de kringloop, koop een overhemd met de juiste knopen, haal de knopen eraf en gebruik het hemd als poetsdoek". Kijk daar had ik wat aan. Sta ik in de kringloopwinkel, zegt de mevrouw “Is dat hemd niet te groot voor U?” Ik zeg: “Nee hoor” of ik zeg: “Hij is voor iemand anders” want om te zeggen “hij wordt als poetsdoek gebruikt” is de waarheid maar vereist wel uitleg en is niet waarom de kringloop overhemden verkoopt.

Maar er gebeurde gisteren nog wat. Mijn schoondochter stond in de avond met haar jongste kind voor mijn deur. Ze had de knopendoos van haar oma geërfd en deze doos had ze bij zich. En, warempel, er zaten twee witte knoopjes in de doos en mijn schoondochter zei kordaat: “Heb je draad en naald in huis?”. Dat had ik en een half uur later zaten er twee witte knoopjes op mijn zwarte overhemd. Mijn zoon had mijn verhaal gelezen en het onder het koken aan zijn vrouw voorgelezen.

En zo is alles goed gekomen.