Na zevenenveertig en een half jaar, heeft juf Anny afscheid genomen van haar zo geliefde school De Bloeiende Betuwe in Rhenoy. Anny Story-Sij geboren in Beesd, heeft nooit op een andere school gewerkt, ze is het dorp aan de Linge waar ze woont met haar Jos altijd trouw gebleven.

Na het afscheid heeft ze nog dagen nodig om alles goed te verwerken. Bij haar thuis lijkt het wel een bloemenwinkel en een tafel vol cadeautjes die nog niet allemaal zijn uitgepakt.

Anny: “Ze hebben me zo verrast, dat is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Kinderen, ouders en soms al grootouders. Ze waren er allemaal en hadden allemaal vriendelijke woorden of lieve briefjes. De kinderen niet meer iedere dag zien, ze helpen of wat dan ook. Het dringt nog niet eens tot mij door. Zo’n jongetje wat dan tegen je zegt; ‘Juf Anny, waarom gaat u nu vandaag weg en niet als u vijftig jaar aan de school bent? Als u die vijftig nu zou volmaken, dan ga ik ook van school af. Als u dat zou doen krijgt u van mij een taart’. Dat doet wel wat met je. Het is moeilijk om eraan te wennen dat ik niet meer naar mijn school moet. Het is zo’n groot deel van mijn leven geweest. Ik ben er helemaal in verweven geraakt. Als dan het plein naar je vernoemd wordt met ‘Juf Anny Story plein’. Ik ben dus nog niet weg”, zegt ze lachend.

Veel waardering
In de afscheidstoespraak werd het leven van Anny nog eens belicht. Ze is begonnen als leidster in het kleuteronderwijs. Ze bleef studeren en in 1975 werd ze bevoegd onderwijzer. Door bijna jaarlijks scholingen te hebben gevolgd is ze een belangrijke schakel geweest voor de school. De school heeft niet voor niets het predicaat Excellente school. De school is gegroeid naar 120 kinderen. Er wordt ook Engelse les gegeven.

Het werd nog maar eens duidelijk gemaakt dat Anny aan de groei en de kwaliteit van De Bloeiende Betuwe heeft bijgedragen. Voor Anny wordt het predicaat Excellente school gezien als de kers op de taart. De collega’s zullen haar missen. Zij beschrijven Anny met de woorden; gedreven, betrokken, bevlogen, hard werkend en attent. De kinderen noemen hun juf, gezellig, positief, betrouwbaar, behulpzaam en sportief. Ze vinden het knap dat ze al die tijd in hetzelfde gebouw heeft gezeten en altijd heeft doorgezet om zover te komen. Ze is sportief, omdat Anny iedere dag op de fiets naar school kwam. Oud-leerlingen, ouders en grootouders die vroeger bij Anny in de klas hebben gezeten waren gekomen om met bloemen en cadeautjes afscheid te nemen.

Geheimen
Anny: “Ik kan het nog niet geloven dat ik niet dagelijks meer de kinderen zal zien. Natuurlijk ben ik wel eens gevraagd om ergens anders te komen werken. Mijn hart ligt hier in Rhenoy en ik ben dankbaar er mijn werkbare leven te hebben mogen doorbrengen. Ik ben zo verweven met het dorp en de mensen. We zullen moeten wennen aan de nieuwe fase in ons leven. Vanmiddag gaan we naar onze zoon in Soest. De andere twee zonen wonen in Gouda en Amsterdam. Daar krijgen we nu meer tijd om te genieten van onze kleinkinderen en van de mooie steden. Ik ben ongelooflijk blij voor de liefde die ik bij mijn afscheid heb mogen ontvangen. We hebben op de school hier ook een geweldig team. Want succes boek je samen en voor samen staan we in Rhenoy.”

Komt ze terug?
Het is wel zeker dat Anny ‘ja’ zegt als ze in de toekomst nog eens gevraagd zal worden in te vallen. Ze laat nog even zien de getekende appel, met ontroerende tekst: ‘Geniet van uw pensioen! Niet alleen de kinderen, maar ook wij zullen u missen. De school mag blij zijn, dat er 47 ½ jaar een leerkracht voor de klas heeft gestaan met zoveel enthousiasme, passie en toewijding’.

Anny geeft toe, in d’r hart nog wel even had willen doorgaan, maar ze vond het een juist moment. Onder de vele cadeaus was ook een appelboompje. Dat boompje, met een appeltje voor de dorst, zal een prominente plaats krijgen in de prachtige tuin van Anny en Jos.