Ik ben een oudje...

Hier in het dorp hebben ze een ‘Soos’ voor 55+ mensen. Ik zie er ook niet meer uit als 18 jaar en een paar weken geleden, ik woonde een maand in het dorp, werd er gebeld. Een enthousiaste mevrouw, stelde zich voor als Monique, vertelde mij over de Soos en wat men daar zoal deed. Zo zou men in die week kersen gaan eten in een ander dorp, want men woont tenslotte in de Betuwe. Ik kon die betreffende dag niet maar kreeg die avond van een andere mevrouw die ook van de Soos was, een bak met kersen, zodat ik toch iets meekreeg van het samenzijn bij het kerseneten.

Toen ik nog in de kerk kwam, in mijn jongere jaren, was ik betrokken bij het organiseren van dagen voor ouderen. De jeugd van de kerk bood de ouderen bijvoorbeeld een kerstviering aan, waarbij de jeugd allerlei activiteiten had om de ouderen een fijne middag te bezorgen. Ik was als jeudleider hierbij betrokken en vaak reed ik in mijn ‘ouwe eend’ van een bejaardenhuis naar de plaats van samenkomst met de auto volgeladen met hele grote pannen met dampende rijst, gekookt door een kerklid die kok was, voor de gezamenlijke maaltijd van de jeugd met de ‘oudjes’ zoals de bejaarde medemensen liefkozend genoemd werden. Drijvende kracht achter deze gebeurtenissen was de Evangelist Meijborg, een charismatische man die een enorm enthousiasmerende gave had. Met deze gave ging hij wel eens ‘over de schreef ‘ zoals bijvoorbeeld met tien jonge mensen honderd kerststukjes ‘in elkaar draaien’. Hij stond dan vooraan een lange tafel, ieder aanwezige had een schotel met oasis voor zich, een bosje groen en een kaars en een rode strik. Op zijn bevel stak iedereen een kaars in de oasis, een takje groen ter linkerzijde en een takje groen ter rechterzijde van de kaars, een kunstpaddenstoel in het midden en de strik om de kaars en zo werden er tien kerststukjes geproduceerd en binnen een half uur had je er honderd. Hij was dan trots op het resultaat.

Nu werd ik uitgenodigd voor de andere kant van ‘een georganiseerd gebeuren met oudjes’. Niet dat ze zo genoemd worden, want dat mag tegenwoordig niet meer. Je moet tegenwoordig opletten wat je allemaal zegt en dat geldt voor de seksuele geaardheid, de huidskleur, dat je man, vrouw of niks bent, afijn voor een heleboel dingen mag niet meer wat vroeger gewoon was. Het is dus senioren of zoals hier in het dorp, 55+. Ze hadden ook ‘pre 1968-er ' kunnen zeggen maar dat schuift ieder jaar op, dus is 55+ handiger.

Het was voor mij even wennen dat er voor mij gezorgd werd. Koffie werd geserveerd evenals een stuk taart (een groot stuk met slagroom). We zaten met zo'n twintig ‘oudjes’ aan een lange tafel en omdat het een Franse middag was werd er Jeu de Boules gespeeld en een spel dat ik niet kende: Palette de Bretagne. Het spel eist dat je op een plank gaat staan en probeert een metalen schijfje op een andere plank te gooien. De schijfjes zijn donker of licht en ieder probeert met zijn partij, donker of licht, te winnen. En daar werd duidelijk dat ik tot de oudjes ben gaan behoren. Een beetje bibberend stond ik op het plankje en bakte er niets van. Zelfs Arie, met stok en nieuwe schoenen, zeer bejaard, deed het beter dan ik.

De wijn na afloop was uitstekend en ook het advocaatje met slagroom.

Ik ben een oudje ...