Soos 55+ - Hobby-vertelmiddag - 14-09-2023

Hoeveel tafels zullen we klaarzetten met onze nieuwe ‘blauwe luchten’ tafelkleden? Het lijkt veel maar we komen nog tekort! Wat heerlijk om zoveel enthousiasme te zien en hoe bijzonder is het dat er zoveel verschillende hobbies zijn en hoeveel creativiteit er bestaat in Acquoy.

Iedereen zoekt een plaatsje om te etaleren en na Anna’s opening beginnen we met koffie en thee met gebak van onze hofbakker Dorien. Het zijn Deense koffiebroodjes. Niet gek na een vakantie in Denemarken. Sietske en Hans hebben haar verzocht iets lekkers te maken als bedankje voor de aandacht en steun die ze de afgelopen weken hebben gekregen. Nou dat is gelukt, het was weer smullen!

Leo bijt de spits af met zijn postzegelverzameling. Hij vertelt hoe hij als jongetje in Rotterdam al langs bedrijven ging om te vragen of men postzegels voor hem had. Ook over het idee dat postzegels een goede investering zijn maar dat dit toch wel erg tegen valt. Rijk zul je niet worden van je verzameling.

Corrie heeft een hele andere hobbie en haakt mooie slingers van katoen. Wat een leuk en duurzaam idee!

Dan staat Lieneke op in een prachtig kostuum, oorsprong in Macedonië met een muntenschort “gerdan” uit Vrlika. Ze heeft het helemaal zelf gemaakt, ook alle borduursels!

Ze vertelt over het volksdansen, elke maandagochtend kan je meedoen in het Dorpshuis in Asperen en nodigt ons uit om nu een dansje mee te doen.

Het eenvoudige deel kunnen we in een rij doen tussen de tafels door maar het snellere deel van deze Servische dans Setnja (= kuierend) neemt Lieneke in haar eentje op zich... en dat is lang niet kuierend meer!

Anna vertelt over Rita, haar jaren als journaliste maar velen kennen haar ook als dichter, schrijver van de roman Dorp aan de dijk en zeker als gezicht van het Nieuwsblad Geldermalsen wat ze jaren was. Ze wil graag dat er twee gedichtjes worden voorgelezen uit haar bundel ‘Gehurkt in het gras’ en Monique leest daaruit “Lente” voor. Het raakt Rita, een emotioneel moment.

Lammie vertelt over haar plezier in naaien en vooral iets namaken, hetgeen ze ook al deed toen haar kinderen klein waren. Mooie jurkjes die duur uitvielen? Geen probleem, Lammie maakte ze gewoon na. Zelfs deze pop draagt zelfgemaakte kleertjes en de schoentjes zijn in de oorspronkelijke kleur geverfd, eigenlijk gewoon een authentieke pop!

Deze kerstslinger hangt naast het lichtknopje in de gang tijdens de feestdagen. Een traditie is geboren en iedereen die binnenkomt klingelt er even mee.

Dorien is naast meesterbakker ook superhandig met naald en draad. Ze naait bijna al haar kleding zelf, breit superleuke truien voor haar kleinkinderen en heeft zich op het quilten gestort en online een opleiding hiervoor gedaan. Wel alles machinaal want met de hand... daar heeft ze geen geduld en tijd voor.

Maria maakt kaarten voor allerlei gelegenheden. Verkopen doet ze ze niet, ze stuurt de kaarten liever zelf weg! Inspiratie en ideeën haalt ze uit tijdschriften. Let op de pot met letters rechtsonder in beeld... met een dubbele bodem die omhoog komt dus je voelt je een beetje gefopt in de hoeveelheid…

Teunie heeft een deel van haar schelpenverzameling meegenomen, gevonden op de Nederlandse stranden.

Haar grootste schelp is hierbij de Japanse oester.

Herman schrijft korte verhaaltjes en doet dat zeer verdienstelijk, ook gebundeld in boekjes als Haring op de Dag des Heren en Rijden in een Buba (tip van Herman, als je een boekje wil aanschaffen kan je dat beter aan hem vragen dan bij Bol bestellen, is een tientje goedkoper…). Hij deelde al eerder een kort verhaal over de Soos in onze app.

Hij leest twee verhaaltjes voor, onderaan het verslag eentje hiervan. Wie meer wil lezen van hem, bijvoorbeeld over de muis, kan altijd even bij hem langs gaan.

Anna legt het boek van Wim voor hem zodat hij met ons door zijn kunstwerken kan gaan, van schilderen tot beeldhouwen en Wim geeft tekst en uitleg aangevuld door Hennie. Mooi om hem te zien stralen!

Monique leest nog een gedichtje voor van Rita uit Gehurkt in het gras, ‘Plonsje”... zo lief!

Bep heeft het weer helemaal anders aangepakt... zij praat niet over hobbies maar over haar aandacht en interesses. Hiervoor heeft ze een collage meegenomen die ze vijf jaar geleden gemaakt heeft tijdens een workshop georganiseerd door de Dorpsraad. Met stip op nummer 1 staan haar kleinkinderen! Geef haar eens ongelijk!

Anna’s kleinzoon Feike komt op haar verzoek op de piano spelen... vooral zijn Für Elise valt goed in de smaak bij het publiek.

Trotse opa Fons filmt het en Feike wordt met een mooi pakket bedankt door zijn grootouders. Heerlijk een kleinzoon die piano speelt!

Voor Monique zitten er eigenlijk te weinig uren in een dag om alles te doen wat ze graag wil doen... ze heeft wat postzegelalbums meegenomen maar daar heeft haar veel meer ervaren buurman Leo al over verteld. Dus naar fotografie, vier foto’s gemaakt op Antarctica en Galapagoseilanden (ja reizen staat ook op het hobby lijstje). Trots is ze best wel op de pinquins en de blue-footed boobies waarmee ze een prijs gewonnen heeft.

Twee jaar geleden is ze begonnen met beeldhouwen in steen en wordt daar helemaal zen van. Zes werken zijn af, twee weggeven aan een vriendin voor haar 60e verjaardag en aan vierde kleinkind Sam die geboren is in het jaar van het konijn. Foto’s van de steen bij aanvang geven een idee hoeveel werk het is. Momenteel is een uil in ‘wording’ op aanvraag van een vriendin.

En daar is Arie, van de smederij... zijn dochter Esther heeft zich helemaal wezenloos gesjouwd met smeedwerk door Arie zelf gemaakt. Monique heeft er totaal geen verstand van maar is even smidse assistente zodat Arie kan uitleggen wat hij allemaal gemaakt heeft.

En ja, de laatste is een palingvanger!

Iebeltje naait, borduurt en maakt kaarten volgens haar al haar hele leven! Ze biedt ook kaarten te koop aan en van elke verkochte kaart gaat er 0,25 euro naar de soos. Ze heeft niet alles kunnen meenemen maar er is genoeg te zien.

Ria en haar man Tjitze doen veel aan vrijwilligerswerk, ook pastoraal werk door zieken te bezoeken. Bloemstukjes maken weten we natuurlijk allemaal al heel goed! Er staan alweer cadeautjes op de tafels hiervan. Daarnaast hebben ze een jukebox! Tjitze heeft een selectie gemaakt van oude singles en dat brengt best wel veel herinneringen bij iedereen naar boven.

Aan het einde van de middag kijkt Willem door de singles en ziet Du van Peter Maffay... daar is alles mee begonnen 45 jaar geleden zegt hij en vraagt Aly weer ten dans…en we kunnen het allemaal meezingen ter begeleiding!

En dan, beste paard van stal... ik ben alleen maar opvulling zegt onze voorzitter dan haha... met haar borduurwerk en handmatig quilten steelt ook zij de show. Er volgt nog een verloting op haar wens met verschillende prijsjes én een handgemaakt kussen van Anna zelf. Dorien gaat er blij mee naar huis!

De middag is omgevlogen en het is al ruim vijf uur voordat iedereen weer zijn spullen bij elkaar zoekt. Voor herhaling vatbaar met andere hobbies vraagt Anna! Een volmondig ja is het antwoord, we zijn nog niet helemaal rond, tijd tekort. Lieneke en Monique kunnen nog meer oefenen op het Dorpslied van Acquoy en iedereen kan het alvast oefenen en inzingen! Tekst en muziek staan op op de website van Acquoy.

Herman vertelt :

“Ik woon nu in Acquoy, een van de vijf mooiste dorpen in Nederland en ik woon ook nog op het mooiste plekje in het dorp recht tegenover de kerk. Vaak zie ik fietsers afstappen om het bordje te lezen dat bij de kerk hoort. Ze lezen er over mevrouw Pisa en de kerktoren is zo scheef als zijn beroemde soortgenoot in Italieë alleen ligt daar geen mevrouw Pisa begraven zodat er in Acquoy een meerwaarde door haar aanwezigheid al is is ze overleden. Dat had het arme mens ook nooit bij leven kunnen denken, denk ik.

Voor dit artikeltje wilde ik een foto van de dichtstbijzijnde boomgaard maken, want tenslotte woon je in de Betuwe en de boomgaard is drie minuten lopen van mijn huis verwijderd. Dus ik maakte de foto en ik jatte een appel. Teruglopen naar huis nam ik een hap van de appel. Het was heerlijk. Nu eet ik weinig tot geen appels want om de een of andere reden lust ik ze niet.

Mijmerend over het ‘waarom’van deze gewoonte nam ik nog een hap en proefde iets vreemds, dus ik keek nog eens goed naar de appel. Het was een mooi exemplaat, rood met geel, helemaal zoals een appel uit het boekje, maar in het klokhuis woonde een worm en die had ik doormidden gebeten. De worm keek mij boos aan en riep : “waaom doe je dat nou”en toe zag ik dat ik ook een stuk van zijn kin had afgebeten zodat hij ook geen ‘r’ meer kon zeggen. Ik schaamde me kapot en gooide de aangevreten appel in de bosjes. De worm riep nog wat maar dat verstond ik niet, want ik ben de laatste tijd slecht horend. Wel kan ik goed zien want sinds heel kort heb ik een glaen oog. Ik zag heel erg op tegen de operatie van mijn oog maar mijn zoon zei tegen me dat ik moest denken aan een ingreep, dat klinkt lang niet zo eng. Maar ingreep of operatie vond ik allebei doodeng en ook toen het gebeurd was vond ik het nog steeds doodeng.

Maar goed, ik woon dus tegenover de kerk. Veel mensen die het dorp bezoeken maken een foto van de toren en nemen soms een pose aan bij het maken van het plaatje. De ene leunt bevallig tegen het hek en de ander staat stoer te kijken naar het bouwwerk. Van de week kwam er een echtpaar op leeftijd aangefietst. Zij donker gekleed, haar in een knotje en hij in zwart pak. Ze waren al op leeftijd. Zij stapten beiden af en zetten de fiets ergens neer. Hij nam een foto van haar in de pose van een vrouw die devoot naar een toren kijkt. Toen nam zij een foto van hem, in de pose van een man ‘peinzend kijkend en denkend aan de eeuwigheid’ met zicht op de kerk.

Toen gebeurde iets onverwachts en liefs: ze gaven elkaar een kus en hij trachtte daar een selfie van te maken met op de achtergrond de toren. Dat lukte niet en ze probeerden het lachend nog een keer en weer en weer. Toen ik aanbood om een geslaagde foto te maken, ik hoefde maar 20 passen naar ze toe te lopen, reageerden ze ietwat betrapt, maar toen ik zei dat ik het vaker deed, stemden zij in en bedankten mij hartelijk toen de foto gelukt bleek. Vrolijk fietsen zij verder.

Kijk, daarom voel ik mij zo gelukkig in Acquoy.”