A071

Het gebeurde zes jaar geleden dat ik in ene keer iets begreep.

A071 …daar was ik toe gereduceerd. Ik, Hermanus Zweye, oud 71 jaren, vader en grootvader gepensioneerd kinderbeschermer was terug gebracht tot nummer A071. Ik was niet de enige die tot een nummer was gedegradeerd. Al de mensen naast en tegenover mij waren genummerd en wanneer iemand achter de balie op een knopje drukte verscheen er een nummer op een groot scherm zodat iedereen kon zien dat nummer A063 aan de beurt was. Toen A071 op het scherm kwam begreep ik dat het mijn beurt was om mij te melden bij de balie. Er zaten drie vrouwen en een man achter de hoge lessenaar en ik mocht naar de man. Ik overhandigde hem twee buisjes met mijn ochtendplas en een formulier van de dokter.

“Hoe heet u …’zei de man streng.

“Herman Zweye” zei ik naar waarheid.

“Geboortedatum?”.

Die wist ik gelukkig ook. De man had het gelezen op het formulier, maar hij wilde controleren of ik het ook wist. Hij deed iets op zijn computer en ik kreeg een strip met een paar etiketten waar mijn naam en geboortedatum op stond.

“U bent toch wel nuchter…?” informeerde hij.

“Ik heb een gehaktbal gegeten … gisteren…”zei ik uit de grap.

“Voor 10 uur?” wilde hij weten.

Nu had ik hem tuk want ik had gelezen dat ik voor de bloedafname na tienen niets meer mocht eten, dus ik zei:

“Maar natuurlijk…”.

“Was het een lekkere bal?”vroeg hij lachend.

Ik stak als antwoord mijn duim omhoog en nam weer plaats. A071 moest weer wachten tot dit nummer, maar nu in het rood, op het scherm kwam. Dan moest ik naar een hokje waar iemand mijn bloed begeerde. Dat was voor mijn halfjaarlijkse controle. Het Cerebraal Vasculair Risico Management, afgekort CVRM, dat mijn huisarts na mijn beroerte, bijna zes jaar geleden, had ingesteld.

A059 in rood was aan de beurt, dus ik moest nog wachten. Ik keek rond en naast mij zat een bleke, jonge vrouw op haar telefoon te kijken. In haar hand had ze een veel langere strip met etiketten dan ik had.

“En heel ernstig geval …”dacht ik. Ik keek verder om mij heen en toen zag ik een bordje “LONGGENEESKUNDE” aan het plafond boven een gang hangen. En daar gebeurde het, volkomen onverwacht. Voor mijn geestesoog zag ik iemand met een schaal waarop een long lag, lopen naar een ander persoon. Ze keken beiden naar de long en zeiden tegen elkaar dat de long ziek was. En toen deed de ander, de arts, iets en de long genas en degene met de schaal liep blij terug.

Hier zag ik het genezend vermogen van de arts en zijn voldoening hierover. Ik zag de blijdschap van de persoon met de schaal en ik zag dat beiden elkaar als vriend zagen.

Ik heb in mijn leven vaak artsen ontmoet. Ik ben een aantal malen geopereerd. Ik heb gewerkt met artsen als collega, daar was ik niet bang voor. Ik zag artsen als gewaardeerde vijanden … mensen die iets wisten wat ik niet wist, mensen die daardoor macht hadden, mensen die je pijn deden en niet uit wreedheid maar om je beter te maken … mensen waar ik altijd een beetje bang voor was. De angst is irreëel, maar toch had ik een zekere huiver. Ik begreep de arts ook niet helemaal … hoe kan iemand nou voldoening vinden in het peuteren in bijvoorbeeld een ziek, stinkend oor … Rationeel had ik wel begrip voor de arts, want natuurlijk is het een goed gevoel om iemand beter te maken … maar emotioneel kon ik er moeilijk bij komen … tot vanmorgen toen ik het bord LONGGENEESKUNDE zag. Geen LONGZIEKTEN maar het juichende GENEESKUNDE. Men zegt wel eens “toen viel het kwartje” .. nou dat maakte ik dus vanmorgen mee. Artsen beoefenen de kunde om te genezen …

Ik keek rond in de wachtruimte of iemand had gezien wat ik had “gezien” maar A068 en andere A’s keken voor zich uit of op hun telefoon. Niemand had in de gaten dan A071 iets bijzonders meemaakte. De bleke vrouw met haar lange strip was weg en er zat nu een Marokkaanse mevrouw met een kind. Zij was nummer A083.

A071 was aan de beurt. Hij moest naar kamertje zes. Hij lachte naar de verpleegster en toen zij de naald in zijn arm stak zei hij glimlachend:

“Mooi werk doet u …”.

“Dat hoor ik niet vaak … meestal vinden mensen het eng” zei de mevrouw terwijl ze haar buisjes met bloed in een doosje deed.

Ik heb haar maar niet verteld dat ik net het licht had gezien.

Reacties: hermanuszweye@gmail.com